Plazma sprzężona indukcyjnie, nazywana również plazmą jonową lub plazmą HF, to narzędzie wykorzystywane w analizie chemicznej, a zwłaszcza w spektroskopii emisyjnej z plazmą sprzężoną indukcyjnie (ICP-OES). W tym procesie próbka jest poddana plazmie jonowej, która wytwarza jony i atomy emitujące światło o charakterystycznych dla nich długościach fal, a to umożliwia identyfikację i pomiar stężenia poszczególnych składników próbki.
W tym artykule przyjrzymy się bliżej zastosowaniom plazmy sprzężonej indukcyjnie i jej roli w analizie chemicznej.
Plazma sprzężona indukcyjnie w analizie chemicznej
ICP-OES jest jednym z najważniejszych narzędzi wykorzystywanych w analizie chemicznej. Ta metoda umożliwia precyzyjny pomiar stężenia elementów w próbkach o różnym składzie, na przykład w surowcach mineralnych, glebach, wodzie czy produktach spożywczych. Dzięki temu ICP-OES znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach, w tym w chemii, geologii, rolnictwie, przemyśle spożywczym, farmaceutycznym czy medycznym. Wobec tego jak działa plazma sprzężona indukcyjnie?
W plazmie sprzężonej indukcyjnie (ICP) stosuje się prąd przemienny o wysokiej częstotliwości (zazwyczaj 27,12 MHz) do generowania pola elektromagnetycznego, które wzbudza prąd wirowy w gazie nośnym. W rezultacie powstaje plazma, czyli jonizowany gaz, który emituje intensywne światło o szerokim zakresie długości fal. W ICP-OES plazma jest podgrzewana do temperatury około 10 000 K, co umożliwia wzbudzenie jąder atomowych w próbce.
Pomiary spektroskopowe
Spektroskopia emisyjna z plazmą sprzężoną indukcyjnie i spektroskopy to jedna z technik spektroskopowych, które umożliwiają badanie składu chemicznego próbek. W tej metodzie światło emitowane przez jony i atomy w plazmie jest rozdzielane na poszczególne długości fal za pomocą spektrometru. Pozwala to na określenie stężenia poszczególnych składników w próbce, a także na identyfikację nieznanych związków chemicznych.
